Bugün boşanmalardan söz etmek istiyorum. Nerden çıktı bu şimdi demeyin.. Bunu yaşayan birçok insan var ve deneyimleyen.. Yıllar önce boşanmış bir insanım... Bugünlerde bunu yaşayan bir arkadaşım sebep bu yazıma ... Zor bir dönemden geçiyor.. Tıpkı bir zamanlar benim yaşadığım gibi.. İnsan hayatının en büyük trawmalarından biriymiş bu..Hele birde çocuk veya çocuklar varsa ortada..İş bir okadar fazla zorlaşıyor. İlk boşanmaya karar verdiğim zamanı hatırlıyorum da sudan çıkmış balığa dönmüştüm:)) Bunu neden yazıyorum belki yeni deneyimleyen insanlar var belki bir nebze yardımım olur. İnanın bu herkes için sancılı bir süreç.. Hiç kimse ayy ayrıldım ne kadar mutluyum olmuyor bu süreç içinde. Böyle yapıyorsada yalan bence.. kendini kandırmak etrafını kandırmak gibi bişiy bu.. Çünki hiç bir evlilik ayrılmak için kurulmuyor. Hep mutluluk hayalleri kuruluyor bir evliliğe adım atılırken. Ben nelermi hissetmiştim.. Bir defa bütün dünyam kararmıştı birden.. Güvendiğim inandığım herşey yok olmuştu.. Bir yere ait olmadığımı hissetmek sanırım bir insan için yaşanması en zor deneyim.. Boşanıyorsunuz ve artık o ailenin bir parçası değilsiniz.. Oysa ben hep birlikte yaşlandığımızı hayal etmiştim.. Çocuklarımızın büyüdüğünü birlikte görmeyi.. Birlikte karar verip dünyaya getirdiğimiz bir çocuğun büyüdüğünü birlikte görmeyi:)) ve tabi birlikte paylaşmayı bu süreci.. eşyalarımı toparlayıp tekrar ailemin yanına gelmek. Hemde birbuçuk yaşında bir çocukla gelmek ve bu çocuğun bütün sorumluluğunu üstlenmek.. Hatırlıyorumda ne zor günlerdi.. Kızım olmasaydı ne yapardım yaşarmıydım hala bütün bunlar bir muamma benim için... Ama yanında bir çocuğun olması. Onun sevgi dolu bakışları ve size olan ihtiyacı, bağlılığı. Belkide büyük bir sorumluluk ama bir o kadarda büyük bir yardım bu süreçte.. Şimdi geriye baktığımda neden bu kadar üzmüşüm kendimi diyebiliyorum zaman zaman gülerek.. Ama o zaman öyle düşünemiyorsunuz işte.. Şimdi bakıyorumda ne kadar çok yol kat etmişim o zamandan bu yana. Aynı şeyleri yaşayan bir arkadaşımın olması ve bu trawma ile başa çıkmaya çalışması beni acaba onun için ne yapabilirime itti.. Yani insan zor bir süreç yaşarken başka insanların bunu yaşamasını istemiyor.. Arkadaşım gibi bu deneyimi yaşayan insanlar olabilir belki diye düşünüyorum sonuçta bu bir tek benim yaşadığım bir deneyim değil.. Şöyle söyliyim.. Araştırmalarımda bu trawmayı atmak insanın 2ila 4 yılını alıyormuş.. Benimki 4 yıl sürdü .. Ama atlatılmayacak bişiy değil.. Sonuçta hayat devam ediyor. Birde bakıyorsunuz ki kendinizi üzdüğünüz bu yıllar sonunda ayrılmakla en iyi kararı vermişsiniz. Birde bakıyorsunuz ki bugün dünden daha güçlüsünüz.. Birde bakıyorsunuzki bugün daha mutlusunuz ve hayata bir okadar fazla gülerek bakabiliyorsunuz... Boşanma sürecini yeni yaşayan insanlara şunu söylemek istiyorum Bunu deneyimleyen bir insan olarak.. Kendinize acımayın. Kendinize güvenin.. Şunu bilinki; her gecenin mutlaka bir sabahı var.. Yarınlar çok daha güzel şeylere gebe.. Burada bir fizik kuralı var yıllar önce bir arkadaşım söylemişti.. Şuan kendizi çok yalnız ve çok mutsuz hissedebilirsiniz.. İçinizde bir boşluk oluşmuşta olabilir... Ama bu boşluklar bir gün mutlaka dolar... Rahat olun... bunun bir geçiş dönemi olduğunu asla unutmayın... Sevgiyle kalın...
